📦🌸 ΒΟΧ ΝΟW μεταφορικά μόνο €0,50 μέχρι 31/03!

€ 5,00

μεταχειρισμενα Μιλώντας στη σκιά - Γιαννόπουλος

Είδος
Τέχνες
Κατάσταση
Καινούργιο

Εκδοση 2005 / Σελίδες 39 / ISBN 960-630-794-8


Κατηγορίες: Θέατρο, ψυχολογία, αυτοπεποίθηση, ψυχαναγκασμός.


ΠΡΟΛΟΓΙΚΟ ΣΗΜΕΙΩΜΑ ΑΠΟ ΤΟ ΒΙΒΛΙΟ

Δεν είναι εύκολο να σηκώσεις το στυλό και να αρχίσεις να αναμετριέσαι με τη λευκή σελίδα, όταν τόσα και τόσα έχουν γραφτεί για το θέατρο, αρκετά μάλιστα αριστουργήματα, όταν τόσα και τόσα έχουν προηγηθεί. Έχει τόσο βάρος! Το να μιλάς στη φοβερή σκιά του παρελθόντος… Όμως τολμάς. Όχι ότι έχεις θράσος ή καμιά φιλοδοξία. Ούτε τρέφεις καμιά μεγάλη ελπίδα ότι το (μετα)έργο (σου;) θα παρουσιαστεί στη σκηνή -μπορεί και να μη σε ενδιαφέρει καθόλου μάλιστα, όπως μπορεί να μη σε απασχολεί αν αυτό που γράφεις είναι θέατρο, λογοτεχνία ή οτιδήποτε άλλο. Δεν εκκινείς με τέτοια πρόθεση. [Ούτε, λογικά, χρειάζεται να γίνεις αυτόχειρας για να αναγνωριστεί το έργο σου και να παιχτεί!] Απλώς, κάποια στιγμή, λέξεις χρήσιμες παίρνουν σειρά στη σελίδα σου, δίνοντάς σου τη βεβαιότητα -ή μήπως υποψία;- ότι πρέπει να ανήκουν στη συγκεκριμένη θέση και όχι στο μουσείο! Αλλά δεν είναι μόνον αυτό. Γιατί η βεβαιότητα δεν αργεί να γίνει αμφιβολία, όταν αφήνεις κάτω το στυλό κι αρχίζεις να ψάχνεις για λάθη και παραλείψεις, ατέλειες κι ανακολουθίες. Ή, το χειρότερο, για ομοιότητες, απόηχους και δάνεια. Όταν αρχίζεις να σβήνεις και να ξαναγράφεις νομίζοντας ότι η διαδικασία δε θα τελειώσει ποτέ. Ή γιατί η σελίδα δεν μπορεί να μιλήσει μόνη της, δεν μπορεί να αντισταθεί και να σου επιστρέψει ό,τι δεν ταιριάζει. Όμως, πρέπει να δαμάσεις την τρέλα, όσο παίρνει, και να αποφασίσεις, να δώσεις ένα τέλος, ώστε οι λέξεις να πάρουν μόνιμη θέση -και αυτό είναι που σε τρομάζει. Αυτό ακριβώς το μη αναστρέψιμο, αφού «ό,τι γράφει δεν ξεγράφει»... Και επιμένεις. Το παρατάς, το ξαναπιάνεις, προσθέτεις, αφαιρείς, πολλαπλασιάζεις… Όμως, εν τέλει, το ερώτημα πάντα παραμένει και σε τυραννεί: τι είναι αυτό που σε καθησυχάζει, αν σε καθησυχάζει, ότι οι λέξεις ανήκουν πράγματι στη σελίδα σου, με τον συγκεκριμένο τρόπο; Στο «Μιλώντας στη σκιά…» πάντως είναι ότι το πρόσωπο που μιλάει [καλύτερα: αυτός που προσπαθεί να φερθεί σαν πρόσωπο -όποιος κι αν είναι πραγματικά, δεν ξέρω, δε μου αποκαλύφθηκε πλήρως, ίσως δεν ξέρει ούτε ο ίδιος (;)] είναι υπαρκτό, όπως υπαρκτές είναι και οι διαδρομές της σκέψης του. Με επισκέφτηκε απροειδοποίητα ένα βράδυ έμπνευσης, δηλαδή ένα βράδυ που έπαιξα τον ρόλο του ενδιάμεσου, και μου εμπιστεύθηκε λέξεις, χωρίς όμως να μπει σε λεπτομέρειες. Δεν του αρέσουν. Το μόνο που χρειάστηκε να κάνω λοιπόν ήταν να βάλω την πλοκή των λέξεών του σε μουσικά καλούπια. Έτσι οι λέξεις βρήκαν τον δρόμο τους, ελπίζω και τα νοήματα, γιατί πολύ σπάνια πια ο αναγνώστης, ο ακροατής, ο θεατής προσλαμβάνει ό,τι ακριβώς έβαλες στο χαρτί, ή ό,τι νομίζεις ότι έβαλες. Οι λέξεις βρίσκονται ήδη στη σελίδα, ακίνητες αλλά όχι νεκρές, προκαλώντας συχνά εκρήξεις νοημάτων που ούτε καν φανταζόσουν όταν τις έγραφες. Και αυτό είναι ερεθιστικό…